मंगळवारची गोष्ट
एव्हाना मधली सुट्टी संपलेली असायची. तीन साडेतीन वाजले की आम्हा पोरांचं लक्ष खिडकीबाहेर लागलेलं असायचं. "आज सगळ्यांच्या आधी जाऊन कोण ताव मारणार?" याच्या पैजा लागायच्या. "मी तर बाबांच्या रिक्षातून जाणार", "मी तर धावत पळत जाणार", "फक्त त्या वेड्या बाईच्या बंगल्यावरून जाताना सावध हा, नाहीतर ती वेडी बाई बाहेर येते", अशा कित्येक गप्पा भर वर्गात सुरू असायच्या. प्रत्येक विषय शिकवायला एकच सर किंवा बाई असायच्या. त्यामुळे दिवसभर त्यांचंच गाऱ्हाणं ऐकावं लागायचं. पण मंगळवारचा हुरूप यायचा. सहा वाजता होणाऱ्या बेलकडे सगळ्यांचं लक्ष असायचं. कारण बेल वाजली की वाजली रे आम्ही वर्गातून धूम ठोकायचो ते थेट मंदिरासमोर जाऊन उभे राहायचो. शाळा ते घर खरंतर दोन मिनिटांच्या अंतरावर होतं. पण मंगळवारी घरी जायला तास दीड तास उशीर व्हायचा. कारण आम्ही त्यादिवशी मंदिरात जात असू. शाळा ते मंदिर तसं दहा ते पंधरा मिनिटं अंतर. पण आमच्या पोटात इतके कावळे ओरडायचे की आम्ही ते अंतर अवघ्या सात-आठ मिनिटात पार करायचो. आता तुम्ही म्हणाल एवढा खटाटोप कशासाठी? तर, मंदिरात मिळणाऱ्या दाल
